Από τον “μοναχικό” χώρο του εργαστηρίου της η Κυριακή Χριστακοπούλου ανοίγει ένα παράθυρο προς το παιδικό παρελθόν μας εκείνο των γονιών μας και των παππούδων μας. Τραγικές μνήμες εξόριστων και ξεριζωμένων της Μικράς Ασίας, ως την σημερινή τραυματισμένη Κροατία.
Μ’ ένα βλέμμα ουμανιστικό όπου η ζωγραφική γραφή της δεν θέλει να υπερβεί την απλησίαστη τραγικότητα των ανθρώπων που την έζησαν.
Μια χρωματική ελπίδα για το μέλλον όπου ο Άρης βρίσκεται σε σύγκρουση με τον Απόλλωνα, η ασχήμια με την ομορφιά. Ένας ουρανός που για όλους μπορεί και πρέπει να είναι το ίδιο μπλε και μέσα σ’ αυτόν ένας προσωπικός ¨Θόλος¨ που θέλει να είναι αρμονικά χτισμένος μέσα στο κοινωνικό ¨σύμπαν¨ δικαιοσύνης και αγάπης .
Η αθώα ηλικία ενός παιδιού ή ενός αγγέλου που δεν ψάχνει την αγιότητα, αλλά πάνω απ όλα την ομορφιά και την αρμονία μεταξύ του ¨είναι¨ και του φυσικού περιβάλλοντος.
Ένα δέντρο, που συχνά υπάρχει στα έργα της ζωγράφου, με βαθιές ρίζες μέσα στη Γή, όπου τα κλαδιά του πάνε προς τον ουρανό, θέλοντας να τρυπήσουν κάθε ¨μπετονένια¨ αντίσταση.
Κάθε αυτόνομο καρέ του παραθύρου συμβάλλει στη γενική ομορφιά της εικόνας που η Κυριακή Χριστακοπούλου μας προτείνει και μας καθηλώνει ζωγραφικά και ανθρώπινα!
Γιάννης Σανταντόνιο
Εικαστικός- Ζωγράφος
…