Με τη νέα δουλειά της Κυριακής Χριστακοπούλου, παλιές πόρτες, παλιά παράθυρα και παντζούρια μεταμορφώνονται σε πολύπτυχα, όπου ζωγραφίζεται το περιβάλλον ενός οικείου παρελθόντος. Ενός καιρού που μας αγγίζει ακόμα, όπως αυτά τα παλιά ξύλινα πλαίσια που βρήκε πεταμένα η Κυριακή. Τα τελάρα αυτά που πριν λίγο ήταν μέρος των σπιτιών των παππούδων και των πατεράδων μας.
Στη φαιά ατμόσφαιρα μιας χρωστικής θύμησης, φιγούρες, αναδύονται, σχηματίζοντας οράματα ενώ οι όγκοι αποτυπώνονται με διαφάνεια.
Η παλέτα της λιτή, σχεδόν μονόχρωμη μας θυμίζει παλιές φωτογραφίες και γκραβούρες. Η ζωγράφος σηματοδοτεί την αναφορά στο παρελθόν μεσα από στιγμιότυπα της ζωής, από την παιδική ηλικία ως τα γηρατιά, τις ιστορικές μνήμες και τις παραδόσεις του λαού μας.
Με μια αβρότητα και πράο βλέμμα η Κ. Χριστακοπούλου σκιαγραφεί το παρελθόν, καταγράφει την επίκαιρη νοσταλγία και μέσω της δυναμικής των αντιθέσεων εμβαθύνει στην αξιολόγηση της ζωής μας.
Τη δυναμική αυτή της διαφοροποίησης την εκφράζει με το χρώμα και την σύνθεση όπως στην κόκκινη ανάστατη γη του πολέμου και στον ουρανόχρωμο θόλο μιας εκκλησίας. Η διάσταση αυτή διαμορφώνεται χαρακτηριστικά με την εμβληματική παράσταση της φιγούρας.
Τα έργα της κ. Χριστακοπούλου, σαν παράθυρα ανοίγουν σε ένα πρόσφατο παρελθόν ζωντανό ακόμα μέσα μας, και με αυτή την χρονική απόσταση διαπλάθεται μια αντίθεση με τη σημερινή πραγματικότητα, το κενό αυτό σχηματίζει για μας έναν χώρο επανεκτίμησης.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΥ
Ιστορικός Τέχνης – Τεχνοκριτικός